Laparoskopia to technika operacyjna pozwalająca na wykonywanie manipulacji wewnątrz ciała z dostępu przez jamę otrzewnową. Narządy przestrzeni wewnątrzotrzewnowej są dostępne bezpośrednio, natomiast narządy zewnątrzotrzewnowe muszą zostać wypreparowane spomiędzy narządów wewnątrzotrzewnowych.

Retroperitoneoskopia nieznacznie różni się laparoskopii, różnica polega na tym, że w trakcie retroperitoneoskopii uzyskuje się bezpośredni dostęp do narządów przestrzeni zewnątrzotrzewnowej (nerki, nadnercza, moczowody, prostata…) bez kontaktu z narządami przestrzeni wewnątrzotrzewnowej (jelita, wątroba, śledzona…). Dzięki temu zminimalizowany jest ewentualny przypadkowy uraz narządów jamy otrzewnowej, szybszy jest również proces gojenia, ale zabieg jest trudniejszy technicznie ze względu na mniejszą przestrzeń roboczą.

Laparoskopia/retroperitoneoskopia polega na wziernikowaniu jam ciała z użyciem kamery, a preparowanie narządów w celu osiągnięcia zamierzonego skutku odbywa się pod kontrolą wzroku (kamera), za pomocą cienkich, długich narzędzi wprowadzonych do jamy ciała poprzez tak zwane porty, czyli otwory w ścianie jamy brzusznej o średnicy od 5 do 15mm. Liczba wykonanych otworów zależy od wielkości usuwanego narządu oraz warunków anatomicznych i wynosi zwykle od 3 do 5. Aby móc przeprowadzić leczenie operacyjne w technice laparoskopowej/retroperitoneoskopowej wnętrze jamy ciała musi zostać wypełnione gazem (dwutlenkiem węgla), co pozwala na uzyskanie niezbędnej przestrzeni w celu manipulacji narzędziami chirurgicznymi. Po wypreparowaniu i wycięciu chorej tkanki z jej naturalnej, anatomicznej pozycji należy ją usunąć z wnętrza ciała. W zależności od wielkości chorego narządu, wykonuje się większe lub mniejsze nacięcie z reguły poszerzając cięcie, przez które uprzednio wprowadzono jeden z  trokarów, po wcześniejszym zamknięciu chorego narządu w woreczku ze specjalnej folii. Po usunięciu narządu lub jego fragmentu kontroluje się jeszcze miejsca mogące spowodować krwotok i jeśli nie stwierdza się krwawienia usuwa się trokary, a rany zaszywa. Podobnie wyglądają laparoskopowe/retroperitoneoskopowe zabiegi rekonstrukcyjne, w takim jednak przypadku nie ma konieczności usuwania narządów na zewnątrz ciała. W niektórych przypadkach pozostawia się dren wewnątrz jamy ciała w celu kontroli i odprowadzenia ewentualnej wydzieliny lub krwi wynaczynionej podczas zabiegu. Po operacji w cewce moczowej może pozostać cewnik przez kilku dni, czasami w dniu zabiegu wprowadza się do nerki dodatkowy cienki cewnik pozwalający na swobodny spływ moczu z nerki.