Pieloplastyka to operacja wykonywana w przypadku zwężenia połączenia miedniczkowo-moczowodowego (UPJ – ureteropelvic junction). Zwężenie UPJ jest wadą wrodzoną i powstaje w początkowych fazach rozwoju płodu, stąd wada stwierdzona może być już wewnątrzmacicznie i najczęściej operowana jest we wczesnym dzieciństwie. Jeśli nie jest zbyt nasilona lub nie zostanie wykryta w wieku dziecięcym, zdiagnozowana zostaje w późniejszych latach albo na podstawie przypadkowo wykonanego badania USG lub kiedy pojawiają się jakieś dolegliwości ze strony układu moczowego. Przyczyna wady może być generalnie dwojaka, albo jest to dodatkowe naczynie krwionośne dochodzące do dolnego bieguna nerki krzyżując i uciskając początkowy odcinek moczowodu albo wrodzone zmniejszenie ilości splotów nerwowych w początkowym odcinku moczowodu doprowadzające do zaburzeń perystaltyki (ruchomości) moczowodu, ciągłości skurczu kielichów, miedniczki i moczowodu.
Leczenie chirurgiczne można wykonać na kilka różnych sposobów, standardem jest jednak „Dismembered Anderson-Hynes Pyeloplasty”, zabieg polegający na wycięciu zwężonego odcinka moczowodu (UPJ) i ponownym, szerokim zespoleniu moczowodu z miedniczką, który pierwotnie został opublikowany w technice klasycznej, otwartej, a potem zaimplementowany do chirurgii laparoskopowej. Obecnie każde, pierwotne zwężenie UPJ leczymy laparoskopowo, skuteczność zabiegu (brak nawrotu zwężenia) to około 85%.
Po wprowadzeniu trokarów do brzucha, odnajdujemy UPJ i uwalniamy połączenie miedniczkowo-moczowodowe z okolicznych tkanek. Jeśli uprzednio wykonywana była dobra tomografia komputerowa, to oglądając obrazy z badania można dowiedzieć się, czy przyczyną zwężenia nie jest przypadkiem dodatkowe naczynie krwionośne. Jeśli zwężenie UPJ spowodowane jest dodatkowym naczyniem, należy ostrożnie wypreparować UPJ, aby nie uszkodzić naczyń, w innych przypadkach w tej okolicy nie powinno być żadnych dużych naczyń krwionośnych. Po uwolnieniu UPJ z okolicznych tkanek, proksymalnie od najwęższego miejsca odcięty zostaje moczowód oraz nadmiar poszerzonej zwykle miedniczki nerkowej. Następnie moczowód zostaje wzdłużnie nacięty na zewnętrznej powierzchni (spatulacja) na odcinku ok. 1-1,5cm i ponownie przyszyty do brzegów wyciętej miedniczki nerkowej. Po zszyciu tylnej ściany zespolenia, do moczowodu i pęcherza, przez jeden z portów wprowadzony zostaje cienki cewnik, jeden z jego końców utkwi w miedniczce nerkowej, a drugi w pęcherzu usprawniając odbiór moczu z miedniczki do pęcherza i dalej przez cewnik w cewce na zewnątrz. Po założeniu i ustawieniu końcówki nerkowej cewnika, zaszyta zostaje przednia ściana zespolenia, a w okolicę zespolenia wprowadzony jest dren, który odbiera na zewnątrz wynaczynione mocz i krew. Przy braku wycieku moczu i krwi z drenu, dren usuwany jest najczęściej nazajutrz po operacji, w pierwszej dobie pooperacyjnej i pacjent opuszcza oddział. Cewnik z pęcherza usuwany jest w 5-7 dobie, kiedy pacjent zgłasza się na usunięcie szwów. Ostatnio zacząłem usuwać cewnik z pęcherza w dniu wypisu, jak dotychczas bez negatywnych konsekwencji. Cewnik z moczowodu usuwany jest endoskopowo, w trybie ambulatoryjnym około 3-4 tygodnie po zabiegu i na tym kończy się leczenie. Następnie chory przechodzi pod opiekę ambulatorium i tam jest dalej monitorowany.

• 8 – Laparoskopowa pieloplastyka lewostronna Anderson-Hynes (A. Białeta, K. Kurtys)

• 7 – Laparoskopowa pieloplastyka lewostronna Anderson-Hynes (A. Białeta, Ł. Lizut)

• 6 – Laparoskopowa pieloplastyka prawostronna Anderson-Hynes (A. Białeta, P. Kalinowski)

• 5 – Laparoskopowa pieloplastyka prawostronna Anderson-Hynes (A. Białeta, P. Kalinowski)